Ramazanda çocuk olmak, yarı tok, ama tam mutlu olmaktır…

Tekne orucu tutmaktır…

”Tekne/paşa/kuş orucu”, çocukların yarım günle başlanarak bütün gün oruç tutmaya hazırlanmasıdır…
”m” şeklinde martı çizebildiği yaşlardan başlayıp, yaz tatilinde Kaportacı Yalçın’ın yanına çırak verilecek yaşa gelmeden önceki zaman aralığındadır.
Ramazanda çocuk olmak, içindeki oruç sevdasıyla gözleri ovuşturmaya bile takati olmaksızın sahurda el yordamıyla yemek yemektir.
”Susarsın bak!” ikazlarıyla su stoklayıp ertesi gün mahalle maçında lök lök etmek, yahut imsaka bile varmadan yatağı göle çevirmektir…’Anneağğ Sabriye su içiyooooo!” diye ağzı köpürte köpürte ispiyonlamak, ”yutmuyorum, billa yutmuyom” çırpınışlarına boynu kısıp ”tabii tabii” yapabilmektir…
Mini bedenin iradeye kâh yenilgisi kâh zaferidir.
Bazen de dayanamayıp, ”Allahım orucumu açıyorum” cümlesiyle yemek, ”Allahım orucumu kapatıyorum” diyerek oruca devam etmektir…
Ramazanda çocuk olmak, ayakları terliğin önünden fırlattıra fırlattıra koşarak pide kuyruğuna dalmak, parmak uçlarında yükselip avuçtaki bozukları tezgâha savurarak pideyi kapmak, kuyruktakilerden fırça yememek ve kolu sıcak pideye yaktırmamak için bu defa daha hızlı koşmaktır.
İftar saatinde gözü cami şerefelerine dikmek, menzildeki bütün cami kandilleri yanana dek nöbet yerini terk etmemek, hazır olunca da avazı çıktığınca bağırmaktır…
Ramazanda çocuk olmak, iftara misafir geldiğinde sevinmektir.
Çay faslında tepsi ardından elde şekerlikle gezinip, bir aferin, bir maşallah duyana dek tribünlere oynamaktır…
Ramazan hatırına uslu, sabırlı olmaktır.

Ramazanda çocuk olmak, bir büyüğün eline eteğine takılıp camiye gitmektir…
Herkes secdedeyken tavan çinilerini incelemek, ”büyük adam oldum ben” havalarıyla yalandan öksürmek, belki de bir daha hiç yakalanmayacak huşuyla ibadet etmek, sonra da ön saflardaki arkadaşa ”pısst, Necmiiiiğh” diyebilmektir…
Yandaki arkadaşın eteğine basıp koro halinde kikirdemek, az önce incelenen tavanın akustiğinde yankı bulan enseye ”şrakkk” sesiyle, yahut yabancı bir teyzenin etinizi burkarkenki ”kikirdemeyin” ikazıyla feyiz dolmaktır!..
Masumiyeti de, tebessümü de kaybetmeyerek, et burkan o yabancı teyzenin dizinde tesbih çekerken uyuyakalmaktır…Ramazanda çocuk olmak, tertemiz avuçları açıp, mantıktan, riyadan bağımsız yakarmaktır.
”Allahım, orucumu kabul et. Annemi babamı koru, annem bayramda şekeri yasaklamasın, salonda gofret ağacı çıksın, bana minik bir kedi gönder, bu seferki pireli olmasın, mmm bir de kimse masa örtüsünü yaktığımı fark etmesin, amin…”

Ramazanda çocuk olmak, iftar kadar mutlu olmaktır!..

Hepinize çocuk mutluluğunda ramazanlar dileğiyle..

Yorumlar

Hiç yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yazın

Yorum Yaz

To Top ↑